حدود ساعت هفت و صبح وقتی بیدار شدم که آماده رفتن به اداره بشم ، چشمم افتاد به ساک بسته شده کنار اتاق ...
یادم افتاد امروز دوشنبه و پانزده روز از ماه مهر گذشته ، محمدحسین عازم ماموریت و مثل همه ماموریتها غم عالم به دلم نشست.
یه نگاهی به خودش انداختم به نظر خواب بود و قرار بود ساعت هشت و نه صبح بره ، دلم نیومد بیدارش کنم ...
رفتم آماده بشم
پر سر و صدا حاضر می‌شدم که صداش اومد:
زندگی رسم خوشایندیست وقتی انتخابت آنقدر دقیق باشد که با همسرت هم قدم، هم مسیر و همدل باشی
درب شماره 25 باب المروه
وقتی وارد شدم به سمت صفا حرکت کردم و گوشه ای از کوه صفا نشستم خیره به مردمی که بین صفا و مروه در سعی بودند جایی که زمانی هاجر هفت مرتبه رفت و آمد کرد تا سیراب کند اسماعیل را و سرانجام زمزمی جوشید که حالا زایرین را هم سیراب می کند.
هنوز در صفا نشسته بودم ولی
با خاطره زندگی کردن سخت است ، اینکه لحظه به لحظه در ذهنت خاطرات تلخ و شیرین رو مرور کنی ، اینکه هر کوچه ، خیابان ، هر جمع و مهمانی و هر حرفی و ... آدم را به یاد عزیزترین بیندازد.
دائما با تو زندگی میکنم و لحظاتم را می گذرانم در تمام ثانیه‌ها و هر نفسم جاری هستی و این زیباترین حس این دوسال دوری است.
محمدحسین تو هم یادت هست؟
از سه سالگی که پدرم شهید شد تا الان مادرم به واقع هم پدر بود و هم مادر برام و سرتا پا عطوفت و مهربانی ، آنقدر با ناز و مهربانی قد کشیدم که خدا هم برای ازدواج تو را برایم انتخاب کرد.
چقدر پر حوصله بودی و مهربان برای نازهایم ...
آبان ماه 1389 آقا محمد برای یک ماموریت چهل روزه خداحافظی کرد. منم طبق معمول همه نبودن‌ها و ماموریت‌هایش برای چهل روز رفتم خونه مادرم.
این مدت گذشت ولی از آقامحمد خبری نشد و تماس‌هاش خیلی محدود شد. چند روز آخر دیگه تماس نگرفت ، پنجاه و هفتمین روز
سال 1392 بعد از تموم شدن امتحانات پایان ترم آقا محمد اولین مأموریتش در اون سال رو قبل از شروع ماه مبارک رمضان رفت. وقتی برگشت قبل از شبهای قدر بود، شبهای قدر مارو می‌برد مسجد ارک و خودش می‌رفت هیئت موسی بن جعفر (ع). بعد از اتمام هیئت دوباره برمی‌گشت مسجد ارک.
آخرین شب قدر بعد از اتمام مراسم وقتی تو خیابان بهشت سوار ماشین شدیم گفتم: "تونستی برای قرآن سرگرفتن برسی؟"
از زمانی که پدرم مفقود شد تا به امروز مادرم لحظه به لحظه با خاطرات و یادش زندگی کرد در همه وقت حرفی از چهارسال زندگی مشترکشان داشت ، ولی ماه رمضون همیشه بیشتر می‌گفت انگار سفره سحر و افطار بیشتر تداعی می‌کرد خاطرات رو و بیشتر به رخ می‌کشید جای خالی پدرم را برای مادرم ...
سالها گذشت و من دقیقاً در جایگاهی هستم که مادر از سال 1365
محمدحسین از آسمان چه خبر ؟
پروازهایت را کجا تمرین می‌کردی ، که اینقدر خوب بال گشودی و تنها سفر کردی ؟
.
.
.
.
جا مانده ای یا جا مانده ام ؟
اولین سفر مشترکمان زیارت امام رضا (علیه السلام) بود و ماه عسل
روزهای اول زندگیمان در کنار آقا گذشت و دعای خوشبختی و سفید بختی در حرم کردیم ، نمی‌دانم شاید رازی هست که. در حرم امام هشتم آرزوی عاقبت بخیری کردیم و طول زندگیمان هشت سال شد.
.
آن روز به این فکر نمی کردم که سفید بختی در منظر محمدحسین یعنی شهادت
