حدود ساعت هفت و صبح وقتی بیدار شدم که آماده رفتن به اداره بشم ، چشمم افتاد به ساک بسته شده کنار اتاق ...

یادم افتاد امروز دوشنبه و پانزده روز از ماه مهر گذشته ، محمدحسین عازم ماموریت و مثل همه ماموریتها غم عالم به دلم نشست.

یه نگاهی به خودش انداختم به نظر خواب بود و قرار بود ساعت هشت و نه صبح بره ، دلم نیومد بیدارش کنم ...

رفتم آماده بشم

پر سر و صدا حاضر می‌شدم که صداش اومد:

" بیدارم لازم نیست سرو صدا کنی بی خداحافظی نری "

آماده وسط اتاق بودم و اومد روبروم و دستمو گرفت و گفت :

" سرتو بلند کن جان من ، ناراحت نباش ، بیست روزه برمی‌گردم. "

.

و امروز پانزده مهر94

.

164 روز از سال 92

365 روز از سال 93

و

201 روز از سال 94

                                گذشت و

ستون زندگیم ، مَردم نیامد ...

دلنوشته ای از همسر شهید